De verenigingsnar is de levende mascotte van de Prins. In tegenstelling tot een Prins/Prinses wordt de nar niet jaarlijks gekozen en is deze persoon voor onbepaalde tijd aangesteld … totdat hij er geen zin meer in heeft. Het zou ook kunnen zijn dat de vereniging –om wat voor reden dan ook- een andere nar wil. De nar gaat altijd gekleed in de verenigingskleuren: rood, geel en groen. In de Middeleeuwen waren dit de kleuren van de dwaasheid. De ezel neemt in de carnavalswereld al eeuwenlang een plaats in als uiting van domheid, zodat de koppeling van de nar met de ezel al lang geleden ontstond. Daarom dringen uit het hoofddeksel van de nar –uiteraard een narrenkap- ezelsoren naar buiten. Het ontwerp van de kleding en de ‘marotte’ maakt en regelt de nar zelf. Het pak is voorzien van een talrijk aantal bellen. De bel is een symbool van de nar en benadrukt diens aanwezigheid. Hij kan nergens gaan of staan of hij wordt gehoord.   In het verleden heeft de vereniging een nar gehad met een gelaatstekening die door de jaren heen van nar op nar is overgegaan. Zowel het gezicht van de huidige nar als dat van zijn ‘marotte’ zijn op deze traditionele wijze beschilderd. Een marotte (narrenstaf/knots) is een ander typisch symbool van de nar en is een op de nar gelijkende pop. In oude culturen was de nar iemand die ons de spiegel voorhoudt en ons aldus uitnodigt de eigen onvolmaaktheid te zien. Daarom is het ook mogelijk dat de nar geen op zichzelf lijkende pop maar een spiegel bij zich heeft.